Την περασμένη Παρασκευή, όπως και κάθε Παρασκευή του Ιουλίου, στις 11.00 πμ .ώρα Ελλάδος, είχα στείλει στον Μάνο τον σύνδεσμο για να συμμετάσχει στην διαδικτυακή μας τάξη ώστε να κάνουμε το προγραμματισμένο μας μάθημα στα Αρχαία Ελληνικά. Ο Μάνος δεν μπήκε ποτέ.
Το περίμενα. Ένα δεκαεφτάχρονο παιδί έχει κάθε δικαίωμα να «παγώνει» τα όνειρά του κάθε φορά που ο κόσμος αυτός τον απογοητεύει. Κι ο Μάνος είναι ένας ονειροπόλος νέος, που ζει από τα έντεκά του χρόνια στη Νίκαια της Γαλλίας. Οι παππούδες του εγκαταστάθηκαν στην Γαλλική μεγαλούπολη ως οικονομικοί μετανάστες στα τέλη της δεκαετίας του ΄80. Αρκετά χρόνια αργότερα, οι γονείς τους αναγκάστηκαν να τους ακολουθήσουν προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον για εκείνον και την μικρότερη αδελφή του, Νικολία.
Η Ελλάδα της αβεβαιότητας και της αναξιοκρατίας, δεν φαίνεται να τρομάζει τον Μάνο, καθώς από πέρυσι προετοιμάζεται εντατικά ώστε να συμμετάσχει με επιτυχία στις πανελλήνιες εξετάσεις του 2017 και να φοιτήσει στη Νομική Σχολή Αθηνών. Η μελέτη και η εφαρμογή του δικαίου αποτελούν γι’αυτόν πρόκληση, αφού όπως συχνά αναφέρει στις συζητήσεις μας, το μόνο που θεωρεί πως δύσκολα μπορεί να διαχειριστεί, είναι η έλλειψη δικαιοσύνης και ελευθερίας.
Αυτό που τρόμαξε αληθινά για πρώτη φορά τον Μάνο είναι το βράδυ της 14ης Ιουλίου, εθνικής γιορτής της Γαλλίας , που ένας ακόμα τρομοκράτης σκόρπισε το θάνατο στο συγκεντρωμένο πλήθος που γιόρταζε την Ημέρα της Βαστίλης σε δημοφιλή δρόμο της Νίκαιας. Δεν το συζήτησα μαζί του, επικοινώνησα μόνο με την μητέρα του για να με διαβεβαιώσει πως ήταν όλοι καλά και πως ο μικρός θα έκανε κανονικά το μάθημά μας το επόμενο πρωί.
Για τον Μάνο όμως, τίποτε δεν ήταν «κανονικό» το επόμενο πρωί. Δεν ήταν οι εικόνες των άψυχων σωμάτων που συνέθλιψαν οι φονικές ρόδες του μοιραίου φορτηγού, ούτε η ανακούφιση που κανένας οικείος του δεν υπήρξε θύμα αυτού του μακελειού. Ήταν εκείνη ακριβώς η αίσθηση του ανθρώπου που δεν είναι αληθινά ελεύθερος, αυτή που θα τον βασάνιζε. Του ανθρώπου που αδυνατεί να κατανοήσει πώς γίνεται το μίσος να θρέφει ιδεολογίες και πώς μπορεί να χτίζεται το αύριο πάνω σε αίμα αθώων.
Για τον Μάνο, στις ρόδες του φορτηγού δεν συνεθλίβησαν μόνο κορμιά και ψυχές αθώων. Συνεθλίβησαν η δικαιοσύνη και η ελευθερία κι αυτό αληθινά θα του προκάλεσε τρόμο.
Δεν ξέρω πώς ακριβώς θα προσάρμοζα τις λέξεις και τα συναισθήματά μου απέναντι στο βλέμμα του, αν το επόμενο πρωί παραβρισκόταν στο μάθημα. Ξέρω σίγουρα ποιο άγνωστο κείμενο θα επεξεργαστούμε την επόμενη φορά (Απόσπασμα από το Πρώτο Βιβλίο της Πολιτείας του Πλάτωνα ,«Δικαιοσύνη και αδικία») και ποια άποψη του Σωκράτη θα μονοπωλήσει τη συζήτησή μας.. «οὑδεὶς ἑκὼν κακός».
Η αδικία είναι άγνοια, με ακούς Μάνο;
