Καλοκαιρινή ραστώνη, ανανέωση, γέμισμα μπαταριών, αναπόληση και ήδη οδεύουμε στην δεύτερη εβδομάδα της σχολικής χρονιάς. Δεν είναι πως δεν ταιριάζουν αυτές οι μνήμες ή οι αισθήσεις στην τωρινή καθημερινότητα ενός εκπαιδευτικού. Είναι πως βασική πρόκληση αυτής τη περιόδου αποτελεί η τιθάσευση της επίδρασής τους στον ψυχισμό του για να «αντέξει» την επαναφορά στην τάξη, να μην συγκρίνει το παρόν του με την ανεμελιά του θέρους και να καταφέρει να προσαρμοστεί στην νέα πραγματικότητα.
Ή μήπως δεν πρέπει να δεχτούμε την πρόκληση;
Αν το καλοκαίρι ήταν μαθηματικά ίσως να έμοιαζε με τον πολλαπλασιασμό, αν ήταν ποίηση ίσως με του Ελύτη κι αν ήταν χημεία ίσως με το οξυγόνο. Είναι φορές που ξεχνάμε πως κάθε γνώση ελέγχεται από την πραγματικότητα και αναμετράται με την ικανοποίηση που μας δίνει η κατοχή της. Και τότε βλέπουμε στα μάτια των παιδιών αυτό τον βαρύ χειμώνα των υψηλών απαιτήσεων και των επιβαλλόμενων προσδοκιών που συνθλίβει κάθε ανάμνηση χαράς και την σύνδεση με την αγαπημένη εποχή του χρόνου. Και εκεί είναι που ξεκινά εσωτερικά τους η αντίστροφη μέτρηση μέχρι την επόμενη λήξη του σχολικού έτους και νιώθουμε ότι αντί να τα κερδίζουμε ως δάσκαλοι, τα έχουμε χάσει ήδη.
Ίσως γιατί εμείς δεν μπορούμε να βρούμε το φως, την ελευθερία και την ανεμελιά για να τα μεταγγίσουμε στα παιδιά μας, ούτε μέσα στα καλοκαίρια μας ούτε στα διδακτικά μας αντικείμενα. Κι αν και αυτή η επίγνωση αποτελεί μια εσωτερική παραδοχή και μια πολύ προσωπική κατάσταση, δεν σημαίνει πως δεν μπορεί ή δεν οφείλει να αναθεωρηθεί ή να επαναπροσεγγιστεί, ειδικά όταν έχουμε απέναντί μας διψασμένα μάτια και ανικανοποίητες ψυχές, στριμωγμένες και κακοποιημένες από έναν καταπιεσμένο νου που συνειδητά τους διαμορφώνουμε.
Ο τρόπος για να εξασφαλίσουμε αποκλειστικά για εμάς τις καλοκαιρινές λιακάδες ψυχής και πνεύματος εύλογα θα λέγαμε ότι είναι προσωπική υπόθεση και ευθύνη. Ο ρόλος του παιδαγωγού όμως απαιτεί μια εγρήγορση για να μην χαθεί αυτή η τελευταία αύρα θαλασσινής δροσιάς και αυτό το καλοκαιρινό φως που δίνει στην σκέψη διαύγεια και στην κρίση την απαραίτητη ελευθερία!
Αν κάτι θα εύχονταν οι μαθητές μας είναι ένα αιώνιο καλοκαίρι! Γιατί να μην τους το δώσουμε;
