Ο όρος «online φροντιστήριο» ακούγεται ολοένα και περισσότερο τον τελευταίο καιρό. Πώς πρέπει να είναι όμως πραγματικά ένα online φροντιστήριο και ως προς τι διαφοροποιείται από ένα παραδοσιακό;
Η τεχνολογία, πλέον, κυριαρχεί στις ζωές όλων μας και ο χρόνος που αφιερώνουμε στο διαδίκτυο αυξάνεται σταδιακά. Οι τηλεοράσεις δίνουν την σκυτάλη στα ειδησεογραφικά sites, οι νέοι αφήνουν πίσω τις αλάνες και τις παιδικές χαρές και συσσωρεύονται στα internet café για να παίξουν με φίλους κάποιο διαδικτυακό παιχνίδι, οι γνωριμίες γίνονται από το facebook, που μαζί με τα υπόλοιπα social networks, κατατροπώνουν τα μπαράκια και τις καφετέριες, ενώ οι περισσότεροι από εμάς, επιλέγουμε ή αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε μπροστά από μια οθόνη .
Είναι επιτακτική ανάγκη, λοιπόν, να ακολουθήσουμε τις εξελίξεις και να προσαρμόσουμε την εκπαίδευση σε ό,τι η νέα εποχή επιτάσσει, αφουγκραζόμενοι την κραυγή των νέων για καινοτομία και εξέλιξη.
Το Ελληνικό σχολείο δυστυχώς εξελίσσεται με πολύ αργό ρυθμό και αυτή η αδυναμία οδήγησε την ελληνική κοινωνία να εφεύρει και στη συνέχεια να υλοποιήσει πρώτη παγκοσμίως, τον όρο και την ιδέα του φροντιστηρίου. Στο φροντιστήριο, θέλουμε τα παιδιά μας να καλύπτουν τις μαθησιακές τους ανάγκες, εφόσον το ίδιο το σχολείο αδυνατεί να το κάνει και συνεπώς η ευθύνη του, απέναντι στους μαθητές είναι τεράστια.
Σύμφωνα με μια παροιμία, «καλύτερα να μάθεις κάποιον να ψαρεύει παρά να τον ταΐσεις ψάρι» και αυτό το ρόλο θα πρέπει να έχουν τα σύγχρονα φροντιστήρια και ειδικά τα διαδικτυακά, που πρεσβεύουν έναν πιο σύγχρονο τρόπο εκπαίδευσης.
Ένα online φροντιστήριο οφείλει να προσομοιώσει στο ακέραιο το παραδοσιακό με το διαδικτυακό μάθημα σύγχρονης τηλεκπαίδευσης ώστε η μετάβαση σε αυτό να γίνεται αβίαστα,και στη συνέχεια θα πρέπει να αρχίσει να εκμεταλλεύεται όλο και περισσότερα τεχνολογικά μέσα για να κρατήσει το ενδιαφέρον των μαθητών αμείωτο και να τους κατευθύνει στη σωστή χρήση του διαδικτύου.
Ο κυβερνοχώρος μπορεί να δώσει τη λύση σε κάθε μας απορία . Γιατί να μην προτρέπουμε, λοιπόν, τα παιδιά να εκμεταλλευτούν αυτή την δυνατότητα; Γιατί δεν μετατρέπονται οι δάσκαλοι σε διαδικτυακοί καθοδηγητές ώστε να ανοίξουν το δρόμο στους νέους; Δεν οφείλουμε να προβληματιστούμε γνωρίζοντας πως μερικά μόνο κλικ δίνουν την ευκαιρία σε κάθε μαθητή να παρακολουθήσει μαθήματα του Harvard και μοιραία οδηγείται στην υποτίμηση του παραδοσιακού σχολείου ή φροντιστηρίου;
Οι κραυγές αγωνίας που ακούγονται όλο και συχνότερα και μας προστάζουν να αποδεσμεύσουμε το διαδίκτυο από κάθε μας δραστηριότητα, με βρίσκουν σύμφωνο, εξαιρουμένης της εκπαίδευσης. Ας αφήσουμε στην Ν. Κορέα τη διεξαγωγή πρωταθλημάτων σε διαδικτυακά παιχνίδια, που γεμίζουν στάδια με πολλές χιλιάδες θεατές και πολλά εκατομμύρια ευρώ ως έπαθλα κι ας παρουσιάσουμε στους μαθητές μας το διαδίκτυο ως όπλο αυτοβελτίωσης και όχι υποκουλτούρας.
Για το Έτσι Μαθαίνω γράφει
ο Παύλος Ξύνας
