Τον Άρη και την Αφροδίτη τους χωρίζουν τόσα πολλά χιλιόμετρα που σε κανονικές συνθήκες η συνάντηση τους θα ήταν τόση εφικτή όσο και των ομώνυμων πλανητών. Συναντιούνται ωστόσο δυο ή τρεις φορές την εβδομάδα και δουλεύουν μαζί για να πετύχουν τον στόχο τους που είναι η είσοδος του Άρη στο πανεπιστήμιο. Ο Άρης είναι φέτος μαθητής της Β’ λυκείου και κατοικεί σε ένα χωριό του νομού Άρτας ενώ η Αφροδίτη είναι μαθηματικός και κατοικεί στην Αθήνα.
Η συνάντηση γίνεται μέσω της διαδικτυακής πλατφόρμας ενός πρωτοποριακού φροντιστηρίου που φέρνει σε επαφή μαθητές και καθηγητές από όλη την Ελλάδα. Μια μορφή διδασκαλίας βγαλμένη από το μέλλον της εκπαίδευσης και τον ρομαντισμό του παρελθόντος. Στην διαδικτυακή εκπαίδευση δεν υπάρχουν σύνορα. Ο μαθητής από τους Παξούς, το Καστελόριζο ή την Ορεστιάδα, εκεί που ακόμα και το δημόσιο σχολείο πολλές φορές απουσιάζει, μπορεί να έχει την βοήθεια που χρειάζεται. Το διαδίκτυο έχει την δυνατότητα να μεταφέρει την γνώση στο πιο απομακρυσμένο σημείο του πλανήτη. Και επειδή όπου υπάρχει γνώση υπάρχει ζωή αυτές οι απομονωμένες περιοχές της Ελλάδας μπορούν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον.
Η κοινωνική προέκταση της διαδικτυακής εκπαίδευσης δεν αφορά μόνο τις παραμεθόριες περιοχές. Οι μαθητές με κινητικά προβλήματα επιλέγουν όλο και περισσότερο αυτή την μορφή διδασκαλίας εξοικονομώντας πολύτιμο χρόνο. Το κόστος είναι αντίστοιχο με το κόστος ενός συμβατικού φροντιστηρίου με την πολυτέλεια όμως ενός ιδιαίτερου μαθήματος. Άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας που ήθελαν πάντα να μάθουν μια ξένη γλώσσα μπορούν και αυτοί να το κάνουν από το γραφείο του σπιτιού τους.
Στην απαισιόδοξη άποψη ότι στο μέλλον πρόσβαση στη γνώση θα έχουν όλο και λιγότεροι, το διαδίκτυο φαίνεται ότι μπορεί να υποστηρίξει μια εναλλακτική θέση. Γνώση για όλους ανεξαρτήτως τόπου διαμονής, ηλικίας ή οικονομικής κατάστασης είναι κάτι το οποίο φαντάζει ρομαντικό και ανέφικτο. Αν όντως είναι θα φανεί στο μέλλον.
Γράφει ο
Κωνσταντίνος Κοτελίδας
