Ένα τζάκι αναμμένο όχι για διακοσμητικούς λόγους αλλά γιατί έξω έχει -6 και μισό μέτρο χιόνι. Μια κούπα τσάι και το μάθημα αρχίζει. Πρώτη φορά μετά από 7 χρόνια είχε να αποκλειστεί το μικρό χωριό των 300 κατοίκων στους πρόποδες των Τζουμέρκων βορειοανατολικά της πόλης της Άρτας, περίπου μία ώρα ανάβαση με το αυτοκίνητο. Αυτή η φορά όμως για κάποιους μαθητές του, ήταν διαφορετική. Φυσικά ούτε συζήτηση για μετάβαση στο σχολείο αφού το μικρό χωριό δεν διαθέτει και τα παιδιά πηγαίνουν στο γειτονικό το οποίο απέχει 12km. Η διαδρομή περνάει μέσα από ένα κατάφυτο σε έλατα δάσος και ακόμα και όταν στο χωριό δεν έχει καθόλου χιόνι, ένα σημείο της διαδρομής αυτής, όπου το υψόμετρο ανέρχεται στα 950m είναι πολλές φορές αποκλεισμένο.
Η φετινή κακοκαιρία πάγωσε τον χρόνο στο χωριό. Τα πάντα σταμάτησαν να λειτουργούν! Οι κάτοικοί του χρειάστηκε να μείνουν για μέρες μέσα στο σπίτι μεταθέτοντας τις δουλείες του για λίγο αργότερα όταν ο ήλιος θα ξεπροβάλει ξανά μέσα από την οροσειρά της Πίνδου και λιώσει τα χιόνια. Κάποια παιδιά όμως συνέχισαν να κάνουν τα μαθήματα τους κανονικά. Εκεί που υπάρχει θέληση το μυαλό βρίσκει λύσεις. Και τα παιδιά αυτά τις είχαν βρει πριν το όμορφο χωριό τους ντυθεί στα λευκά. Ο χειμώνας πλέον δεν αποτελεί πρόβλημα για τα μαθήματά σους. Ανοίγουν τον υπολογιστή φτιάχνουν μια κούπα ζεστό καφέ ή τσάι και το μάθημα αρχίζει. Και εμείς, οι καθηγητές τους, που είμαστε κάποια εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά ευχόμαστε εκτός από τις γνώσεις μας να τους προσφέρουμε και λίγη ζεστασιά. Αυτή την ζεστασιά που αισθάνεται κάποιος όταν δεν είναι μόνος στην προσπάθειά του αλλά έχει ανθρώπους που νοιάζονται και συμπάσχουν.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Κοτελίδας
