Πόσο μπορεί ένας φυσικός, πυρηνικός ή θεωρητικός, να αντέχει σε ερευνητικό επίπεδο την πάλη με την νέα γνώση που του προσφέρεται μέσα από τις αναιρέσεις του κανόνα και τις διαρκείς ακυρώσεις ,όταν μεγάλο μέρος αυτής της ενέργειας τον απορροφά από την στροφή στα ανθρώπινα, τον καθημερινό πόνο της ψυχής, την φθορά- όχι της ύλης.. Όταν ξέρει πως η ζωή είναι και το παρόν και όχι αυτή των 500.000 χρόνων μετά, την στιγμή ακριβώς που απουσιάζουν, πιθανόν, από τις προσλαμβάνουσές του ο αντίλογος, ένα ανθρώπινο χέρι αληθινής συγκατάβασης και κατανόησης στο «λάθος» αποτέλεσμα, ένα βλέμμα στην αντίπερα όχθη, αυτή που βλέπει τα σωματίδια της ύλης με ευγνωμοσύνη δημιουργίας και όχι ως έπαθλο δόξας και επιστημονικής διάκρισης.. πώς αντέχει τελικά ένας ερευνητής- επιστήμονας κλεισμένος στο εργαστήριό του; έχει άραγε τέτοιες σκέψεις; αν όχι, δεν τις έχει από άμυνες; από έλλειψη ενδοσκόπησης; βάθους; παιδείας; ή γιατί τελικά , εμείς, εκπαιδευτικοί ανθρωπιστικών σπουδών δεν αντιλαμβανόμαστε αυτή τους την σιωπή και ως ανάγκη σύμπλευσης και συνεργασίας;
Δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που κοίταξα τον ουρανό και αναρωτήθηκα τι συμβαίνει με το σύμπαν και τους νόμους του (νομίζω ότι πήγαινα στο Δημοτικό). Αργότερα, αυτή μου τη σύνδεση με τ’ Άστρα την ανέλαβαν υποψήφιοι εραστές για να με εντυπωσιάσουν. Νομίζω πως δεν έφταιγαν ούτε αυτοί για τον σνομπισμό που με διακατείχε. Κατάλαβα απλώς, πως ως παιδί που με γαλούχησε η φιλοσοφία και η ποίηση, δεν μπορούσα να δεχτώ το ασύνδετο της μουσικής του σύμπαντος και της αρμονίας του με την Φιλοσοφία, όπως την παρουσίαζαν στο σχολείο, συμβιβασμένοι πιθανόν και αυτοί με τις εύκολες απομιμήσεις του φυσικού συμπαντικού μεγαλείου. Κι όταν ανέφερα στους καθηγητές, πως οι Αρχαίοι Φιλόσοφοι ήταν παράλληλα Μαθηματικοί, Αστρονόμοι και Γεωμέτρες, μου απαντούσαν πως τότε οι εποχές ζητούσαν «άλλα»..
Ναι, κύριοι.. ζητούσαν «άλλα», ζητούσαν ΓΝΩΣΗ, ΑΛΗΘΕΙΑ, ΨΥΧΗ!
Είμαι ευγνώμων που ο ρόλος του εκπαιδευτικού, η παιδεία ή οι τυχαίες συγκυρίες της ζωής μου με έχουν βοηθήσει να αντιληφθώ την ουσιαστική σύνδεση των δύο επιστημών(Θετικών και Ανθρωπιστικών) και να μιλήσω με απόλυτο σεβασμό και θαυμασμό για τον συνάδελφό μου Φυσικό ή Μαθηματικό, που ενίοτε απαξιώνει στον κοινό μας μαθητή το μάθημα των Αρχαίων, της Φιλοσοφίας ή της Λογοτεχνίας( ευτυχώς «σώζεται» της Ιστορίας).. Και δεσμεύομαι ότι πάντα θα μεταδίδω αυτόν μου τον σεβασμό στα «δικά μας «θεωρητικόπαιδα» μέχρι ο εκπαιδευτικός κόσμος να νιώσει την ευθύνη που έχει απέναντι στον επόμενο «τρελλό επιστήμονα», «καταθλιπτικό» ερευνητή και μανιώδη προοδόπληκτο ή τον μετριοπαθή Θετικό επιστήμονα: την ευθύνη να τον κατανοήσει, να βρει μαζί του την «χρυσή τομή», να αναδείξει την αξία του, να την παντρέψει με αυτήν της Φιλοσοφίας και των Θεωρητικών Επιστημών και τελικά να του πει… «σου είμαι ευγνώμων!!!».
Ας προβληματιστούμε..
