Ακούς κρούσματα. Είναι μακριά.
Ακούς θανάτους. Είναι μακριά.
Μετά πλησιάζουν.
Κλείνουν τα σχολεία.
Kλείνουν τα καταστήματα.
Ακυρώνονται πτήσεις.
Κλείνουν τα σύνορα και απαγορεύεται η κυκλοφορία.
Κλείνουν τα εργοστάσια.
Κλείνουν τα πάντα.
Μπορείς μόνο να αγοράζεις τρόφιμα και φάρμακα.
Και φυσικά #menoumespiti. Έτσι πρέπει. Εντάξει!
Στην αρχή, εδώ στην Ιταλία, (δε μιλάω για τη Βόρεια Ιταλία…μιλάω για εμάς, εδώ στην Τοσκάνη) μετά τα πρώτα λουκέτα και τις πρώτες απαγορεύσεις άρχισαν τα stories και τα post με πλάκες, με αστεία, με ιστορίες και ωραίες φωτογραφίες το τι κάνουμε στο σπίτι μας το ζεστό, πώς παίζουμε με τα παιδιά μας, πώς ξεκουραζόμαστε, βιντεοκλήσεις με φίλους, δουλειά από το σπίτι, υπέροχες συνταγές μαγειρικής και τακτοποίηση της ντουλάπας, διάφορες προτάσεις για βιβλία που διαβάζουμε, κάνουμε live στο Instagram κάθε βράδυ και συνεχίζουν έτσι να περνούν οι πρώτες μέρες.
Δεν διαφωνώ καθόλου με τα παραπάνω. Αυτά προσπάθησα να κάνω κι εγώ. Αλλού θέλω να εστιάσω…..ότι ακριβώς το ίδιο με διαφορά αρκετών ημερών κάνουν τώρα οι φίλοι μου στην Ελλάδα. ΑΚΡΙΒΩΣ. Είναι απίστευτο το πόσο ίδια είναι η συμπεριφορά του ανθρώπου ως προς την αντιμετώπιση αυτής της τραγικής κατάστασης.
Θέλετε τώρα να σας πω ποια είναι η συμπεριφορά και η ψυχολογία των Ιταλών μετά από τόσες εβδομάδες εγκλεισμού, απομόνωσης και απαγόρευσης;
Μας κούρασαν οι πλάκες και τα αστεία post.
Τα κάναμε όλα. Και καθαρίσαμε, και μαγειρέψαμε, και παίξαμε, και διαβάσαμε, και κοιτάξαμε το ταβάνι. και πέσαμε, και ξανασηκωθήκαμε, και βρήκαμε ξανά τον εαυτό μας. Όλα καλά.
Μόνο που η απομόνωση τόσων εβδομάδων είναι δύσκολη.
Μόνο που πολλές εταιρείες και καταστήματα είναι κλειστά και πολύς κόσμος ανησυχεί για το τι θα γίνει στο μέλλον. Πολλές, αν όχι, όλες οι οικογένειες θα έχουν οικονομικά προβλήματα και ενδέχεται ολόκληρη η χώρα να χρεοκοπήσει.
Μόνο που σε πολλά σπίτια εκδηλώνεται ενδοοικογενειακή βία και ποιος θα σώσει τα θύματα.
Μόνο που πολλά άτομα είναι μόνα τους. Μην κοιτάς που εσύ μπορεί να έχεις την οικογένειά σου στο ζεστό σου το σπιτάκι ή να έχεις κήπο ή να έχεις το μπαλκονάκι σου (κι εγώ έχω βεράντα και τα δυο μου τα παιδάκια). Υπάρχει πολύς κόσμος εκεί έξω που πρέπει να μείνει μόνος σε ένα μικρό διαμέρισμα.
Μόνο που τη μια μέρα ακούμε μείωση των κρουσμάτων και την άλλη όπως σήμερα ο @teodoro andreadis κάνει ανάρτηση με αύξηση των θυμάτων και σε ρίχνει ακόμη περισσότερο.
Μόνο που σε τρελαίνει αυτή η αβεβαιότητα. Που δεν ξέρεις πότε θα τελειώσει. Που τελικά, πραγματικά δεν ξέρεις αν θα μολυνθείς ή αν έχεις ήδη μολυνθεί ή αν τελικά θα καταφέρουν να σε σώσουν, ακόμη κι αν είσαι 39, 49, 59…
Μόνο που ακόμη και αν γράφεις, κι αν ποστάρεις στα social media, κι αν ακούς μουσική, κι αν θεωρείς ότι δεν είσαι μόνος και ότι όλος ο πλανήτης βρίσκεται στην ίδια κατάσταση….ακόμη κι έτσι….
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ.
Αρχίζουν οι Ιταλοί…αρχίζουμε εμείς ….. να λυγίζουμε!
Γιατί τα λέω αυτά; …..για να ξέρετε τι έρχεται…για να προετοιμαστείτε. Παρόλο που ευτυχώς κερδίσατε χρόνο. Παρόλο που ο χαρακτήρας και η ιδιοσυγκρασία του Έλληνα είναι διαφορετική.
Δεν είναι απαισιόδοξο αυτό το κείμενο.
Είναι ο τρόπος μου να αντιμετωπίσω την κατάσταση.
Και δεν ξέρω αν όπως μού είπαν φίλοι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να νικήσουμε τον Ιό. Μου είπαν ότι δεν μπορούμε να οδηγήσουμε στη χρεοκοπία τόσες χώρες, για να σώσουμε ανθρώπους. Βρισκόμαστε σε πόλεμο.
Είναι αλήθεια ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο. Στο Bergamo ακολουθούν αυτό το πρωτόκολλο στα νοσοκομεία.
Δεν ξέρω πια τίποτα. Κάνω ό,τι μου λένε και προτιμώ να βγαίνω από το σώμα μου και να με παρατηρώ από ψηλά!
Και άλλες φορές θα με βλέπεις χαμογελαστή και άλλες πάλι θα με διαβάζεις προβληματισμένη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είμαστε στην αρχή…και απλώς θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε για τους υπόλοιπους μήνες με τα νέα δεδομένα…
Όσο πιο γρήγορα το αποδεχτούμε, τόσα περισσότερα χαμόγελα θα μετράμε έστω και αν είναι κάτω από το φουλάρι, έστω κι αν είναι με τα μάτια!
