Οι μαθησιακές δυσκολίες είναι ένας όρος που ακούμε όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Αυτό δε σημαίνει πως είναι «σημείο των καιρών» όπως ίσως πιστεύουν κάποιοι. Οι μαθησιακές δυσκολίες υπήρχαν πάντα. Απλώς τώρα έχουμε τα μέσα να τις εντοπίσουμε αλλά και να τις ψάξουμε ώστε να δώσουμε λύσεις. Παλιότερα γονείς και δάσκαλοι περιορίζονταν σε ένα απλό «δεν τα παίρνει τα γράμματα.»
Η δυσλεξία για παράδειγμα ταλαιπωρεί πολλά περισσότερα παιδιά από ότι φανταζόμαστε. Ένα παιδί που έχει δυσλεξία δυσκολεύεται να αναγνωρίσει και να ερμηνεύσει νέες λέξεις, γράμματα και σύμβολα χωρίς αυτό να επηρεάζει σε τίποτα την ευφυία ή διανοητική κατάσταση ενός παιδιού.
Η δυσγραφία από την άλλη παρατηρείται όταν ένα παιδί πιάνει με πολύ περίεργο τρόπο το μολύβι και δυσκολεύεται πολύ να αποτυπώσει γραπτώς αυτό που σκέφτεται. Η δυσγραφία συχνά συνοδεύεται από πολλά ορθογραφικά λάθη και υπερβολικά σβησίματα.
Επίσης συχνό θέμα συζήτησης είναι η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής. Προσοχή! Αυτό δεν μπορούμε να το χρησιμοποιούμε ως διάγνωση για οποιοδήποτε παιδί βαριέται το μάθημα και θέλει να παίξει αντί να κάτσει σε μία καρέκλα και να παρακολουθεί χωρίς αντιρρήσεις. Παιδιά με ελλειμματική προσοχή συνήθως δυσκολεύονται να ακολουθήσουν οδηγίες και να συγκεντρωθούν οτιδήποτε και αν είναι αυτό που τους ζητείται, ακόμα και αν πρόκειται για παιχνίδι. Επίσης συχνά δυσκολεύονται να ελέγξουν την παρορμητική συμπεριφορά.
Τι είναι σημαντικό να γνωρίζουμε εκπαιδευτικοί και γονείς
Η γνώση μίας τέτοιας κατάστασης είναι το σημαντικότερο τόσο για γονείς όσο και για εκπαιδευτικούς. Δεν πρόκειται για τίποτα το σοβαρό και δεν πρέπει ποτέ να αντιμετωπιστεί ως πρόβλημα. Είναι απλώς μία πληροφορία για ένα μαθητή που μπορεί να μας βοηθήσει να προσαρμόσουμε το μάθημα αλλά και την καθημερινότητα του αν είμαστε γονείς ώστε να τον βοηθήσουμε να προχωρήσει.
Η άρνηση λοιπόν δεν βοηθάει. Ούτε η απογοήτευση και το να διαλύουμε την αυτοπεποίθηση ενός παιδιού. Αυτό που βοηθάει είναι η ενεργή συμμετοχή στη μάθηση του παιδιού. Η συνεχής επανάληψη. Η κινητοποίηση όσο είναι ακόμα μικρό. Η εισαγωγή νέων λέξεων που ακούει, βλέπει, διαβάζει και παίζει μαζί τους ακόμα και αν αρχικά δεν το κάνει τέλεια. Και το σημαντικότερο η σχέση εμπιστοσύνης, η επικοινωνία ώστε να του είναι εύκολο να εκφράζει πότε δυσκολεύεται και να ζητάει βοήθεια όταν τη χρειάζεται.
Στην πραγματικότητα όλοι «τα παίρνουν τα γράμματα» απλώς κάποιοι μαθαίνουν με διαφορετικούς τρόπους από άλλους. Εκεί έγκειται και η μεγαλύτερη αποτυχία του εκπαιδευτικού μας συστήματος, στην άρνησή του να είναι ευέλικτο με ανθρώπους που μαθαίνουν και σκέφτονται με λίγο διαφορετικό τρόπο. Ας προσπαθήσουμε να γίνουμε όλοι λίγο καλύτεροι εστιάζοντας στις ευκολίες και όχι στις δυσκολίες ενός ανθρώπου.
