Για σένα αυτές οι σκέψεις..
Για σένα που πίστευες τότε στο ξεκίνημά σου πως μπορείς να γεννήσεις το θαύμα, ενώ τώρα νιώθεις ότι κάθε μέρα στο μάθημά σου παλεύεις για το αδύνατο..
Για σένα που πάντα στεκόσουν με σοφία και θαυμασμό απέναντι στον νεανικό «αντίλογο», ενώ τώρα πια καλείσαι να σταθείς απέναντι στα σόσιαλ και τους διάττοντες αστέρες που έγιναν η φωνή των μαθητών σου..
Για σένα που δεν σου φτάνουν τα πρωινά και τα βράδια σου για να σχεδιάσεις το τέλειο μάθημα, ενώ στο ακυρώνουν τελικά η αναστάτωση από τα sms και η αναμονή του διαλείμματος για να προλάβει να ανέβει ένα πιασάρικο στόρι..
Για σένα που σκέφτεσαι ξανά και ξανά πώς θα αξιολογήσεις στον γονιό το παιδί του και τις τιμωρίες που ίσως του επιβληθούν από τον βαθμό που θα του βάλεις, ενώ τελικά διαπιστώνεις πως η κρίση σου δεν έχει καμία αξία και το κύρος σου έχει πλέον ξεθωριάσει..
Για σένα που διάλεξες αυτόν τον ρόλο έχοντας το θάρρος να σταθείς απέναντι σε έναν καταιγισμό ερωτήσεων χωρίς να ξέρεις όλες τις απαντήσεις, ενώ πια καλείσαι να εξηγείς κυρίως αν έχει νόημα η μόρφωση όταν μπορεί ο νέος απλώς να κερδίζει δόξα και χρήμα ως ινφλουένσερ..
Για σένα που έχεις κλάψει πολύ βλέποντας ξανά και ξανά τον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών και έχεις ονειρευτεί τους μαθητές σου να σε αποκαλούν “oh Captain my Captain”, ενώ τελικά αυτοί ανεβαίνουν στα θρανία για να σε κοροϊδέψουν ή για να βγάλουν την τέλεια σέλφι..
Για σένα που μπορεί να μην θέλεις να γίνεις γονιός γιατί έχεις ήδη τόσα «παιδιά», ενώ την ίδια στιγμή τα «παιδιά» σου ξεχνούν ή υποτιμούν τα φτερά που προσπαθείς να τους δώσεις..
Θυμήσου..
Είσαι ΕΣΥ που αντιστάθηκες ως μαθητής στον δικό σου δάσκαλο, που χλεύασες το σχολείο με την πρώτη σου δυσκολία, που ένιωσες να σε πνίγουν οι τοίχοι της τάξης σου και να σε καλούν οι «σειρήνες» της δικής σου εποχής να «αδράξεις την μέρα» με τα δικά σου όπλα, να ενδώσεις στο εφήμερο και να αποτινάξεις το δύσκολο.
Είσαι ΕΣΥ που ένιωθες ως παιδί να χορεύουν τα γράμματα όταν διάβαζες Καζαντζάκη και που ελάχιστα σε συγκινούσαν οι αγωνίες των μεγαλύτερων για το δικό σου αύριο, ακριβώς γιατί για το δικό σου αύριο είχες την απόλυτη σιγουριά που σου έδινε το δικό σου «τώρα».
Είσαι ΕΣΥ που ορκιζόσουν ως εκκολαπτόμενος εκπαιδευτικός να παραμείνεις λειτουργός, πιστός στο καθήκον , υψώνοντας το μεγαλείο σου ως παιδαγωγός μέσα στην τάξη του σχολείου σου, που εξελίχθηκε -πώς να το φανταστείς τότε-και σε διαδικτυακή.
Είσαι ΕΣΥ που δεν είσαι ο μόνος και δεν είσαι μόνος!
Εμείς, αγαπημένε μας συνάδελφε, εμείς θα σου πούμε “Oh Captain my Captain”!
Οι μαθητές σου ,άλλωστε, στο έχουν πει ήδη, με τον τρόπο τους..
